Blaren vanwege natte schoenen!

Na een nacht in het surfhostal met een hard bed welgemoed vertrokken naar Lavra. De weg langs de kust is 8,5 km. langer, maar het uitzicht, de geur en de ruis van de zee maakt alles goed.
Maar de kust heeft ook risico´s; de lucht begon te betrekken en ik belandde in een enorm noodweer. De windkracht nam toe tot 9, de hemelsluizen stonden wagenwijd open, zelfs mijn waterdichte schoenen bezweken onder de regenlast.
Dit imposante natuurgeweld voelde niet prettig maar was wel imposant. De storm blies in mijn rug, er waren kilometers lange paden aangelegd met houten vlonders, het zingen van Do, Re, Mi uit de Sound of Music gaf me moed. Toen ik uiteindelijk op de camping in Lavra aankwam, had ik nog geen andere pelgrim gezien.
Ik kreeg een piepklein zomerhuisje met een bed, een kast en een stoel. De bomen eromheen zwiepten door de storm, soms brak een tak af, maar meer dan vallende dennenappels hoefde mijn huisje niet te incasseren.
´s Morgens wilde ik vroeg vertrekken. Toen ik om 06.30 u. de camping wilde verlaten was deze hermetisch afgesloten. Men had mijn pelgrimspas ingenomen die ik in ruil voor de sleutel van het huisje kon terugkrijgen. De deur van het kantoortje was niet gesloten, dus ik "stal" mijn pas, liet de sleutel achter, gooide mijn rugzak over het 2 meter hoge hek, klom er zelf overheen en begon aan mijn tweede dag
19,21 km, 26314 stappen